Creta, la patria escogida

Mi amor por Creta viene desde hace unos 20 años.

Una de las primeras veces llegué ahí de un modo particular: fui a recoger a mi amiga Marina a Munich, donde ella pasaba unos días con su novio alemán. Habíamos planeado hacer un viaje juntas durante el mes de agosto. Tomando cervezas en el English Garden de Munich, nos llamó la atención un chico de pelo largo moreno que tocaba la guitarra y nos acercamos a él. Dejamos en sus manos el destino de nuestras vacaciones. El chico era cretense y nos dijo que Préveli era la playa más bonita que él conocía. Al día siguiente Marina y yo nos dirigíamos a ese lugar tomando distintos trenes y un barco. Realmente la playa era espectacular, llena de palmeras y cuevas en donde refugiarse.

A mis 23 años decidí pasar unos meses en Creta y me instalé en la ciudad de Haniá. Aquellos meses fueron excepcionales. Una sensación de felicidad potentísima se apoderaba de mí en varias ocasiones y me mantenía conectada a todo cuanto me rodeaba de tal modo que me creía morir de gozo. También había una instancia en mí que reconocía que ese estado no podía durar mucho tiempo.

Luisjo, mi pareja, me ha dado dos frases de Nietzsche que reconozco estar viviendo en mi relación con Creta. Una dice que uno es de a dónde va más que de dónde viene y la otra dice algo así como: todo pozo profundo tarda mucho tiempo en enterarse de lo que ha caído en él.

Cada vez que he vuelto a Creta he necesitado instalarme en Haniá por un tiempo, como para tomar de nuevo aliento, y seguír alimentándome de aquel pasado feliz. Pero este octubre voy a ir a Creta sin quedarme en Haniá. Voy a un curso de Psicodrama con el psiquiatra Antonis Liodakis que ya empecé este julio en la isla de Gavdos y esta vez quiero trabajar la motivación profunda que me continúa llevando a Creta.

Aquel Haniá de antaño creo que ha llegado al fondo del pozo y ahora Creta me depara nuevas vivencias.

Κρητη, η πατρίδα της επιλογης

Η αγάπη που έχω για την Κρήτη προέρχεται από το πρότο μου ταξίδι, είκοσι χρόνια πριν.

Εφτασα εκεί με ιδιόμορφο τρόπο. Πήγα να πάρω τη φίλη μου τη Μαρίνα από το Μόναχο, που ήταν εκεί κάποιες μέρες με το γερμανό φίλο της.

Είχαμε κανονίσει να κάνουμε ενα ταξίδι μαζί τον Αύγουστο.

Ημασταν στο κήπο του Μόναχο και μας τράβηξε την πρόσοχη ένα αγόρι που είχε μαύρα μακριά μαλλιά και έπαιζε κιθάρα και τον πλησιάσαμε.

Και αυτός αποφάσσισε τον προορισμό μας.

Το αγορι ήταν Κρητικός και μας είπε οτι η Πρέβελη ήταν η ομορφοτερη παραλία που ήξερε.

Την επόμενη μέρα η Μαρίνα και εγώ πηγαίναμε προς εκείνο το μέρος με το τρένο και το πλοίο.

Η παραλία ήταν στα αλήθεια καταπληκτική, γεμάτη φοίωικες και σπηλιές στις οποιες μπορούσαμε να κρυφτούμε.

Οταν ήμουν 23 χρονών αποφάσσισα να περάσω καποιους μήνες στην Κρήτη και εγκαταστάθηκα στην πόλη των Χανιών.

Εκείνους τους μήνες πέρασα τρομερά. Πολλές φορές αισθανόμουν μία πολύ δυνατή ευτυχία που με συνεδεε με όλα οσα βρίσκονταν γύρω μου με τετοιο τρόπο ωστε πίστευα οτι θα πεθάνω απο τη χαρά μου.

Ενα μέρος μου ήξερε οτι αυτή η ευτυχία δεν θα διαρκουσε.

Ο Λουισχο, ο φίλος μου, μου είπε δυο φρασεις του Νίτσε που νιώθω οτι τις ζω στην σχέση μου με την Κρήτη.

Η μία λεει οτι ο άνθρωπος καθορίζεται περισσότερο απο το πού πηγαίνει παρά από το από πού έρχεται και η άλλη λεει το εξής: το βαθύ πηγάδι αργει πολύ ωα καταλάβει τι έπεσε μέσα του.

Κάθε φορά που παω στην Κρήτη έχω ανάγκη ωα μείνω στα Χανιά καμιές μέρες για να πάρω δυνάμεις τις οποιες αντλώ από το ευτυχισμένο παρελθόν μου. Αλλα από τον Οκτωβριο θα παω στην Κρήτη και δεν θα περάσω από τα Χανιά.

Θα παω σε μία ομάδα ψυχοδράματος με τον ψιχιατρος Αωτωνης Λιοδάκης που άρχισα τον Ιουλιο στην Γαύδο και αυτί τη φορά θέλω να δουλέψω σχετικά με τα κίνητρα που συνεχίζουν να με οδηγουν στην Κρήτη.

Τα Χανιά του παρελθόντος έυτασαν στον πάτο του πηγαδιού και τώρα η Κρήτη μου επιφυλάσσει νεες εμπειριες.